Toen ik eind jaren 90 Come On Over van Shania Twain op CD verkreeg, was ik na een keer luisteren teleurgesteld. In die tijd luisterde ik nog vaak naar de doorbraak albums van o.a. Alanis, Sheryl en Jewel en voor een moment dacht ik dat Shania ook tot deze groep van sterk zelfbewuste singer-songwriters hoorde. Helaas viel dat tegen.
Eigenlijk ben ik 10 jaar later nog steeds teleurgesteld, en wanneer iemand me zou vragen wat m’n grootste album miskoop zou zijn, dan zou dit album me zeker te binnen schieten.
Hoe dan ook, het album behoort tot de 10 best verkochte albums ooit in de VS en ik vraag me af waarom (en ik ben niet de enige 🙂 ).
Succesvolle voorganger
Een eerste reden waarom Come On Over zo succesvol was, is dat er door velen naar uit werd gezien. Shania Twain was voor die tijd al een erg succesvolle country zangeres in de VS. Haar vorgaande album The Woman In Me uit 1995 was een bestseller en is inmiddels 12 x platina in de VS.
Cross over van Country & Pop
Een andere belangrijke factor waarom Come On Over in de VS zo’n succes is geworden, is dat het album zowel country als pop liefhebbers aansprak. Country is in de VS een erg belangrijke markt, en opvallend weinigen hebben met een album beide markten zo massaal weten aan te spreken. Opvallend daarbij is dat Shania Twain Canadese is, en met Come On Over het meest succesvolle country album aller tijden van een zangeres in de VS maakte.
Succesvolle producer
Het brein achter het succes van Shania Twain is de van oorsprong Zuid-Afrikaanse producer Robert ‘Mutt’ Lange, die in de jaren 80 erg veel succes behaalde met artiesten als AC/DC (o.a. Back In Black), Foreigner (4), The Cars, Def Leppard (Pyromania, Hysteria), Billy Ocean en Bryan Adams (Waking Up The Neighbours). Hij trouwde in 1993 met Shania Twain en produceerde en schreef mee aan haar meest succesvolle albums, waaronder Come On Over. Robert ‘Mutt’ Lange heeft een vrij herkenbare manier van produceren, waardoor Come On Over me gek genoeg ook vaak aan
Def Leppard en Bryan Adams doet denken. Luister maar eens naar Honey I’m Home op dit album.
Succesvolle singles
Een andere succesfactor van Come On Over is de lading succesvolle singles die dit album voortbracht. Zo werden er in de VS werden voor de country hitlijst zelfs 11 (!) singles uitgebracht van dit album.
Toen You’re Still The One als derde single uitkwam, bereikte Shania Twain voor het eerst de Amerikaanse en Europese pop top 10 lijsten. From This Moment On (4e single) werd daardoor ook een grote Amerikaanse hit. Daarop volgden 2 aanzienlijk minder succesvolle singles, maar met de 7e single, That Don’t Impress Me Much (met die ene regel over Brad Pitt) bereikte Shania Twain opnieuw de Amerikaanse en Europese pop top 10 lijsten. Hierdoor werden Man! I Feel Like a Woman! (met de Addicted To Love-achtige clip) en het heruitgebrachte Don’t Be Stupid (You Know I Love You) ook pop hits.
Deze stroom van singles zorgde ervoor dat Come On Over lang na de release een goed verkopend album bleef. Sterker nog, pas in de 110e week (2 jaar later) bereikte dit album in de VS haar verkoop piek: 355.000 exemplaren gingen er die week over de toonbank, ten opzichte van 172,000 in de eerste week, wat doorgaans voor veel albums de meest succesvolle is.
Speciale Edities
Behalve een groot aantal succesvolle singles droegen ook speciale edities van dit album bij aan het succes. Zo werd er naast een originele, country achtige versie, in 1999 ook een meer pop-georienteerde internationale versie uitgebracht. Veel nummers werden voor deze pop versie opnieuw opgenomen. Het is hierbij opmerkelijk dat beide versies erg verschillend zijn: Slechts 1 nummer werd niet aangepast voor de internationale versie.
Daarnaast werden er later (in Azie en Australie) nog speciale Tour edities van dit album uitgebracht.
Dit speciale editie truukje wordt steeds vaker toegepast om succesvolle albums nog succesvoller te maken, denk hierbij aan albums asl B’Day (Beyonce), Loose (Nelly Furtado), Oral Fixation, vol. 2 (Shakira) en zelfs The Naked Truth (Golden Earring).
En daarna?
Na Come On Over brachten Shania Twain en Robert ‘Mutt’ Lange in 2002 het ‘Up‘ album uit, met singles als I’m Gonna Getcha Good! en Ka-ching! Er zijn er in de VS ongeveer 5,5 miljoen van ‘Up’ verkocht, maar omdat dit album als dubbel CD werd uitgebracht (1 met country versies, en 1 met pop-rock versies) met een totale speelduur van ver boven de vereiste 100 minuten, werd dit door de RIAA gezien als een dubbel-unit, waardoor het in de VS inmiddels de 11 maal platinum status heeft behaald.
In 2004 kwam haar te verwachten ‘Greatest Hits‘ uit dat in de VS 3,5 miljoen keer over de toonbank ging.
Naar alle waarschijnlijkheid zal ze dit jaar weer een nieuw studio album uitbrengen. Ik ben benieuwd op welke manier dit album tot hoge verkoopcijfers zal worden gebracht.
Heeft iemand nog een mening over dit album of Shania Twain?
tjah, als de beste man ‘back in black’ heeft geproduceerd kan ik moeilijk volhouden dat ik zijn produce-stijl vind zuigen, maar dat Twain gedoe klinkt zo overgeproduceerd.
Er zijn vast substijlen aan te verbinden, maar op een of andere manier zijn er 2 soorten ‘country’, namelijk degene die wel gaaf vind, en degene die me hetzelfde gevoel geven als Frans Bauer er Jeroen v/d Boom. bleh.
En Twain is van dat laatste soort country, inclusief te hippe meeklap drum. Dat is het denk ik… die te blije, aanwezige-maar-toch-niet-expressieve drumcomputer op de achtergrond….. Ik krijg wel de neiging om het hele album eens te verkrijgen en te luisteren, gewoon zodat ik m’n mening op de volledige unit kan baseren.. maar dan zou ik wel een heel album Twain moeten luisteren. dunno of ik dat volhoud 😀
Mutt Lange heeft idd leuke dingen gedaan voor ACDC, zo deed hij ook Highway To Hell (voorganger) en For Those About To Rock (opvolger) naast Back In Black. Het leek alsof hij daarna steeds softere acts koos (Leppard, Adams, Billy Ocean) en terechtkwam bij Shania Twain (en de Corrs etc). Misschien moest hij ook wel, omdat de populariteit van de 80s stadion rock begin jaren 90 inzakte.
Hij heeft elemeten van die station rock, verwerkt in Come On Over. Denk aan een hoog nep-meeklap gehalte met geplastificeerde teksten en hee, hee koortjes etc (overproductie, zoals Nanne het hierboven terecht noemt), waardoor eventuele zeggenschap van een liedje volledig door de commercialiteit wordt ondergesneeuwd.
“Veel nummers werden voor deze pop versie opnieuw opgenomen. Het is hierbij opmerkelijk dat beide versies erg verschillend zijn: Slechts 1 nummer werd niet aangepast voor de internationale versie.”
Uiteraard werd het album niet twee keer opgenomen Het album is voor de internationale (pop) versie opnieuw gemixed. Waarin de typische countrykenmerken/invloeden voor het grootste deel zijn afgezwakt of verwijderd. En daardoor klinkt het album helemaal niet zo heel veel anders…
Voor Mutt Lange geen probleem. Hij is een van de pioniers van multitrackrecording en is uiterst creatief en ook innovatief.
De uiteindelijke versie van Photograph van Def Leppard bijvoorbeeld is pas in de eindmix ontstaan, in het refrein zijn de gitaarpartijen meerdere malen gewijzigd.
Goed punt. Het is inderdaad gewoon anders gemixed en niet opgenomen. En bij het vaker beluisteren vallen de verschillen inderdaad wel mee. 🙂