Eerder schreef ik al over The Flood, de nieuwe single van Katie Melua en hoe veelbelovend dat nummer klinkt, o.a. door de fijne productie van William Orbit.
Het bijbehorende album, The House, is nu ook uit, maar is op het eerste gehoor toch minder spannend dan de vooruitgeschoven single.
De liedjes van The House
Het openingsnummer I’d Love To Kill You zet de toon voor het hele album: Zoet-fraaie instrumentatie (gitaartokkel etc.), zoet-fraaie stem en een zoet-fraaie tekst zoals die van Closest Thing To Crazy of If You Were A Sailboat. Dit nummer zou op elk van de voorgaande albums van Katie Melua hebben kunnen staan en laat nog niets horen van de invloeden van William Orbit.
Dit hoor je pas op het tweede nummer: de fraaie single The Flood, en is wellicht het beste nummer van dit album.
A Happy Place valt op door een heldere en prettige instrumentatie, de achtergrondvocalen alsmede de opvallende manier waarop Katie Melua de coupletten zingt.
A Moment Of Madness is weer een organisch en ouderwets klinkend liedje dat ook op de voorgaande albums had kunnen staan. Dit geldt ook voor dromerige akoestische gitaarballad Red Balloons, dat me doet denken aan haar eerdere I’d Cried For You single.
Tiny Alien is na The Flood het volgende nummer waarin de invloed van William Orbit goed te horen is. Vooral de tweede helft bevat weer een fraaie combinatie van organische en elektronische instrumentatie.
No Fear Of Heights is weer een zoete, met strijkers uitgeruste ballade die ook op een eerder albums had kunnen staan.
Dat geldt ook voor het bluesy maar te braaf gezongen The One I Love Is Gone. Ik had liever gezien dat Katie dit op een rauwere manier zong, zoals bijvoorbeeld in haar uitvoering van Kozmic Blues.
Het poppy Plague Of Love is weer een (te) zoetig gezongen en dito verhalend liedje. De strijkers in de tweede helft zijn een leuke toevoeging.
God On The Drums, Devil On The Bass is het meest experimentele liedje op dit album, o.a. door de afwijkende bliepjes. Toch weet dit nummer me vooralsnog niet te overtuigen, o.a. door de vreemde titel, tekst en het lage tempo.
Op Twisted is de invloed van William ook te horen, maar het nummer klinkt te licht/poppy om echt indruk te maken.
The House is de prima afsluiter van het gelijknamige album. Het begint met fraaie vocalen, heeft een ietwat dreigend ingehouden sfeer en bevat fraaie intermezzo’s. Het is wat mij betreft op The Flood na, het beste nummer van dit album.
Conclusie
The House is een prima album dat prima past bij de vorige albums van Katie Melua.
Maar daarmee is het geen drastische koerswijziging zoals de single The Flood deed vermoeden. Ook de invloed van producer William Orbit heeft er niet voor gezorgd dat dit het ‘Ray Of Light’ album van Katie Melua is geworden.
Sterker nog, de invloed van William Orbit is op een paar stukjes na, nauwelijks te horen. Daarmee zal The House het ietwat brave en zoete muzikale imago van Katie Melua niet veranderen.
Dit is een veilige keuze, om de kopers van haar eerdere (en succesvolle) albums niet kwijt te raken, maar ik betreur het dat Katie Melua niet meer risico heeft genomen om te laten zien dat ze muzikaal nog tot meer in staat is.
Ik zeg niks 😀
😉