Ok, ik heb ‘Live in London’ van Leonard Cohen al een tijdje in huis, maar ik was er nog niet aan toegekomen er iets over te schrijven.
Aangezien ik wel regelmatig naar dit dubbel live album uit 2008 (uitgebracht in 2009) luister, en steeds meer onder de indruk raak van de sfeer die de destijds 73 (inmiddels 74) jarige Leonard Cohen weet neer te zetten, leek het me goed hier toch iets over te schrijven.
Bijna alle klassiekers
Op ‘Live in London’ hoor je bijna alle (relatief) bekende nummers van Leonard Cohen voorbij komen, waarbij helaas het fraaie Famous Blue Raincoat mist. Maar gelukkig blijven er genoeg klassiekers over, zoals So Long Marianne, First We Take Manhattan, Closing Time, Everybody Knows, Tower Of Song, I’m Your Man en Suzanne:
Natuurlijk ontbreekt Hallelujah ook niet. Dit laatste nummer begint overigens weer met de oorspronkelijke tekst (Now I’ve heard there was a secret chord), iets wat op zijn vorige live album (en de meeste van zijn YouTube live filmpjes) niet voorkwam. Wellicht heeft het recente succes van Alexandra Burke met Hallelujah hier invloed op gehad.
Prima stem en plezier
Cohen maakt met zijn 73 jaren een breekbare indruk, maar bij het beluisteren van ‘Live in London’ was ik positief verrast door de kwaliteit van zijn stem. Wellicht heeft dit te maken met het plezier waarmee hij zijn liedjes ten gehore brengt. Let o.a. hoe hij verder grapjes maakt over zijn leeftijd, prozac of de levenswijsheid die hij geeft aan het einde van het tijdloze Tower Of Song.
Veel bedankjes
Waar ik overigens wel aan moest wennen is de hoeveelheid bedankjes die hij geeft aan zijn prima begeleidingsband (met o.a. Sharon Robinson) en aan zijn publiek. In bijna elk van de 26 liedjes is wel een bedankje te horen. Wellicht is dit ook een uiting van het plezier waarmee hij op het podium van de London O2 arena stond.
Conclusie
Al met al is ‘Live In London’ het meest complete live album van Cohen en geeft het een plezierig beeld van deze periode in zijn carrière. Het is wat mij betreft geen ideaal beginpunt voor het ontdekken van zijn oeuvre, daarvoor verijs ik naar het prima The Essential album, maar dit album is daar wel een mooie uitbreiding op.
Oh ja, tegelijkertijd verscheen dit concert ook op DVD.
Veel mooie muziek! Tower of song is bijvoorbeeld zo’n eentje. Ongelofelijk sfeervol.
En zo is het bijna met alle Cohen liedjes: heel veel sfeer, en dat maakt het gewoon prettig in het gehoor