Afgelopen vrijdag zag ik Laagland, de tweede theatershow van Ricky Koole en Leo Blokhuis.
Net als in hun vorige show Harmonium, zong Ricky Koole weer een aantal onderbelichte liedjes. Deze werden afgewisseld met een aantal leuke muzikale anekdotes van Leo Blokhuis.
Hoewel ik me prima vermaakt heb bij deze voorstelling, vond ik Laagland toch minder goed dan hun vorige show.
To The Heartland
Leo en Ricky hadden dit keer een echte band (orgel, bas, gitaar, drums) meegenomen en ze speelden op meeslepende wijze de liedjes van To The Heartland, de laatste CD van Ricky Koole. Na afloop kocht ik dit album en liet ‘m meteen signeren.
Daarnaast speelde de band ook een beperkt aantal fragmenten van bekende liedjes. Hierbij viel de New Orleans medley me vooral op, waarin de stijlen van o.a. Fats Domino en Little Richard vrolijk ten gehore werden gebracht. Toetsenist Roel Spanjers maakte daarbij op zijn (digitale) orgel de meeste indruk.
Tussenstukjes
Net als in de vorige voorstelling was er ook ruimte voor vragen aan mensen uit de zaal en aandacht voor de herkomst van een paar bekende liedjes (zoals Tulpen uit Amsterdam).
Het leukste stukje vond ik de beschrijving van de wisselende liefdesrelaties tussen de singer-songwriters uit de vroege jaren 70 (Stills, Taylor, Mitchell etc.). Hierbij werden op grappige wijze diverse platenhoezen gebruikt om dit uit te beelden.
Ontbreken heldere structuur
Het grootste nadeel van Laagland vond ik het ontbreken van een (sterke) overkoepelende structuur, waardoor het geheel fragmentarisch leek.
Zo werden de muzikale anekdotes van Leo Blokhuis dikwijls opgevolgd door de liedjes van die CD van Ricky Koole (& band) zonder dat dit met het voorgaande te maken had. Soms leek het daardoor alsof er twee verschillende solo programma’s waren samengevoegd.
Daarbij had ik ook graag gezien dat de muzikale anekdotes van Leo Blokhuis iets meer met elkaar in verband stonden. Na de voorstelling vroeg ik me af hoe we eigenlijk van de beknopte ontwikkeling van de zwarte muziek in de VS (slavenschepen/New Orleans) terecht waren gekomen bij de Duitse experimentele muziek uit de jaren 50-70 (van Stockhausen, Kraftwerk naar Heroes van David Bowie).
Conclusie:
Al met al vond ik Laagland van Ricky Koole en Leo Blokhuis een prettige voorstelling. Ricky maakte weer indruk met haar fraaie stem, en Leo wist weer boeiende popfeitjes ten gehore te brengen.
Toch vond ik de show minder verrassend dan hun vorige, omdat de opzet (voornamelijk onbekende liedjes afgewisseld met anekdotes) vergelijkbaar was.
Daarnaast kwam Laagland fragmentarisch op me over en had ik daarom graag gezien dat, net als in het meest recente boek (City To City) van Leo Blokhuis, er een duidelijke hoofdlijn was die de anekdotes en liedjes aan elkaar koppelde.
Heb jij deze show ook gezien en wat vond je er dan van?
Nee, deze show komt (helaas) niet bij mij in de buurt. Dank voor je recensie dus 😀
Heb Harmonium wel gezien. Vond ik erg leuk!
Ik kan me inderdaad voorstellen dat deze show valt onder de noemer ‘meer van hetzelfde’, vooral omdat inmiddels wel bekend is wat de ‘taak’ van Leo is, zeker bij kijkers van Top 2000 a gogo – en zijn wij dat niet allemaal 😆
Neemt niet weg dat ik het wel leuk zou vinden om te vergelijken… Misschien dan toch maar iets verder rijden om de show te zien?
Ik viel vorige keer trouwens wel van mijn stoel van Ricky’s stem. Wat een strot heeft dat mens!
Ja, ik was er ook en ik vond het een leuke show. Wat teleurstelling was onvermijdelijk na Harmonium, wat volgens mij beter in elkaar zat. Maar hoe kan het ook anders, toen eindigden ze met “Love’s enough” van David Ackles 🙂
Las in de Red net een verhaaltje over de voorstelling, waarin dit stond: “net als in het eerdere Harmonium zingt Koole en vertelt Blokhuis”. Hielden ze zich maar iets strakker aan deze rollen, ik vond Kooles verhalen soms iets te lang duren…
Ik ben nu al benieuwd naar hun volgende show. Zal die drastisch anders zijn?
De verwachtingen waren hooggespannen mede door de verrassende verhalen die Leo altijd vertelt tijdens de Top 2000 a gogo uitzendingen.
Ik werd geraakt door Ricky Koole haar stem.
De mooie lijn van de zwarte muziek werd ingezet maar na Duitsland en (Bowie?) was ik de weg kwijt.
Goede band maar erg fragmentarisch geheel.