Deze week hoorde ik de sample klassieker Pump Up The Volume tijdens een Murphy’s Quiz avond en ik slaagde er niet in het (overigens erg korte) intro te herkennen. 😯
Een quiz collega bracht de titel van dit nummer nog ter tafel, maar ik dacht echt dat Pump Up The Volume een ander intro had.
Enfin, ik baal hier nog steeds van, vandaar deze zowel therapeutische als nostalgische blogpost over deze klassieker van MARRS.
Pump Up The Volume video
Ok, voor de jongeren onder ons, het gaat om deze # 1 hit uit 1987:
Ik kon me dit nummer pas vanaf de maatslag in de 13e seconde herinneren, vandaar dat ik het intro niet kon thuisbrengen.
Begin van het einde
Ik herinner me nog goed dat ik het nummer destijds vreselijk vond, omdat het helemaal niet pastte tussen de liedjes van Madonna, George Michael, Michael Jackson en Stock, Aitken & Waterman die ik toen op de radio hoorde.
Het was eigenlijk een ratjetoe van gerecycled materiaal (zie lijst), met een tekst die nergens op sloeg. Verder was er nauwelijks sprake van een melodie en leek de clip op een sumiere samenvatting van TROS Wondere Wereld zonder Chriet Titulaer.
En toch had het nummer ook iets aanstekelijks, maar dat wilde ik toen nog niet toegeven. Ik heb dit nummer dan ook lang gezien als het begin van het einde, omdat het de deur opende voor het sample genre en de mainstream muziek daarna nooit meer hetzelfde werd.
Begin van een genre
Nu ik er zo over nadenk, lijkt Pump Up The Volume van MARRS (of M|A|R|R|S) me een soort Rock Around The Clock voor het sample genre. Het was niet de eerste sample single, maar wel een die het genre bij een groot publike bracht. Zonder dit nummer zou ik wellicht nooit gehoord hebben van vergelijkbare aanstekelijke singles zoals Theme From S-Express en French Kiss alsmede het langer houdbaardere repertoire van de Beastie Boys (vanaf Paul’s Boutique).
Enfin, ik ben wel benieuwd wat jij van Pump Up The Volume vindt. Herken je dit nummer (nog) en wat vind/vond je ervan?
Een echte klassieker! Vergeet overigens in het lijstje ook vooral niet Beat Dis van Bomb the Bass. Ik kon het indertijd juist wel waarderen, dat proberen zoveel mogelijk samples in 1 nummer te proppen. Het waren in het begin ook nog ‘s heel vaak dezelfde samples, zelfs in verschillende nummers op 1 album. Luister maar ‘s naar What’s That Noise van Coldcut. Achja, Stock Aitken en Waterman flikten natuurlijk ook steeds hetzelfde kunstje…
Idd, Bomb the Bass past prima in dat rijteje.
En ja, de heren S, A en W gebruikten ook elke keer dezelfde sound. Denk maar aan de (eh, interessante) remake van Do They Know It’s Christmas door Band Aid II.
Wat dat betreft is het wel goed dat de mainstream muziek periodiek verandert.
Ja, toppertje. Dat gesample brengt mijn gedachten ook weer verder in de richting van Jive Bunny, een paar jaar later was dat. Brrrrr… Het is de tijd dat we met een cassetterecorder de Grand Mix van Ben Liebrand opnamen (en grijs draaiden) 😀
Jaaah… jeugdsentiment! Ik had het intro ook niet herkend, maar moest ook gelijk denken aan S Xpress en de jaarmixes van Ben Liebrand 🙂