Meneer, mag ik u iets vragen?
Meneer, ‘n mooie dag vandaag, he?
Goedemiddag meneer, heeft u een momentje?
Dit zijn een aantal standaard openingsregels die ik regelmatig te horen krijg wanneer straatverkopers me op een winkelmiddag aanspreken.
En ondanks de ongetwijfeld goede bedoelingen van deze verkopers, ga ik deze acties toch steeds meer beschouwen als het equivalent van pop-up reclame op het web.
Nobele zaak
Begrijp me niet verkeerd, ik heb bewondering voor de personen die lange uren maken en bij wisselende temperaturen dit werk doen. Daarbij maak ik nog wel onderscheid in bewondering tussen verkopers die er voor een goed doel staan, of die me politiek of een krant (inmiddels ook een goed doel? 😛 ) proberen te verkopen.
Snel, maar beleefd afkappen
Maar goed, ik houd er niet van om in een verkoop gesprek op straat terecht te komen, en ik probeer zo’n verkoop gesprek dan ook zo snel mogelijk (maar beleefd) af te kappen. Soms voelt dat alsof ik het kruisje rechtsboven aanklik, maar ik ben er wel van overtuigd dat beide partijen baat hebben bij een zo snel mogelijke verbreking van de communicatie. Ik verlies daardoor verder geen tijd en de verkoper-op-provisie basis, kan zich richten op andere voorbijgangers.
En jij?
Ik ben erg benieuwd hoe jij omgaat met verkopers op straat. Ga je wel eens in op hun vragen of stop je wel eens met lopen? En ken je een eh, ‘magische zin’ waarmee je zo’n gesprek met gezichtsbehoud voor beide partijen zo snel mogelijk kan afkappen?
Niet om af te doen aan (goede) goede doelen, maar bewondering voor mensen die voor goede doelen staan te rondhangen op straat is niet groter dan die voor verkopers van spullen oid => Ik ken een aantal mensen die dat gedaan hebben, en dit is (in ieder geval in hun situatie) gewoon betaald werk.
Ik wijs vaak naar mijn 3 kinderen en vertel droevig dat zij deze maand ook graag elke dag eten willen en ik maar een arme arbeider ben.
Maar serieus: mijn magische zin is eigenlijk makkelijk, onbeschoft maar toch duidelijk “nee”. En daarbij gewoon doorlopen en vriendelijk knikken.
Ik heb ooit iemand gekend die steevast reageerde met: “Sorry, ik geef niks aan bedelaars.”
Ik vind ook dat de communicatie tot een absoluut minimum beperkt moet worden. Afhankelijk van mijn stemming wordt het dan een bot ‘Nee’ of een iets minder bot ‘Nee sorry’.
Meestal zeg ik: “Nee, dank u. Ik heb geen belangstelling.”
En dan gewoon blijven doorlopen, natuurlijk.
Ik ben ooit es blijven staan voor een ‘goed gesprek’, maar kwam daar zo moeilijk weer vanaf dat ik mezelf toen maar ben gaan trainen in afkappen 🙂
Werkt ook goed bij verkoop aan de deur of per telefoon!