Ik ben al tijden gefascineerd door de Britse invloed op de ontwikkeling van de Westerse popmuziek. Zo las ik over de Eerste en Tweede Britse Invasie waarbij Britse artiesten in de jaren 60 en 80 massaal doorbraken/succes hadden in de Verenigde Staten.
Op Wikipedia vond ik een lijst van alle Britse nummer 1 hits in de Amerikaanse Billboard Top 100 en het leek me leuk dit in een grafiekje te zetten:
Aantal Britse nummer 1 hits in de V.S. per jaar
In deze grafiek is duidelijk te zien dat vanaf 1964 (doorbraak van de Beatles in de VS) de Britten erg veel succes kregen in de VS. In het kielzog van de Beatles kwamen ook artiesten als Peter & Gordon, The Animals, Herman’s Hermits en de Rolling Stones aan de top in de VS. De Beatles waren verantwoordelijk voor ongeveer de helft van deze nummer 1 hits in de jaren 60.
In de jaren 70 bleven de Britten succesvol in de VS, met name door de solo carrières van de uiteengevallen Beatles (na 1970) en de doorbraak van nieuwe artiesten als Rod Stewart, Elton John en de Bee Gees.
In de jaren 80 nam het Britse succes weer toe, dankzij de ontwikkeling van videoclips/kanalen en artiesten als Queen, Phil Collins, Wham, George Michael, Tears For Fears, Rick Astley, Steve Winwood etc.
Rond 1990 is dat succes voorbij en komen de Britten nauwelijks nog aan de top in de VS. Tussen 1997 en 2006 lukt het zelfs geen enkele Brit om weer bovenaan in de V.S. te komen.
Het mag duidelijk zijn dat Britse muziek na 1990 niet zo succesvol meer is in de VS.
Overigens is dit gebaseerd op het aantal Britse nummer 1 hits in de VS. Andere maatstaven voor Brits succes in de VS zou je kunnen toetsen aan het aantal weken dat een Britse artiest bovenaan in de VS stond, het aantal top 10 hits, of het aantal nummer 1 hits in de album lijsten etc. Daarbij is volgens mij, op successen van Radiohead, Coldplay en U2 na, dezelfde trend waar te nemen.
Aantal Britse nummer 1 hits in de V.S. per decennium
Enfin, de afname van het succes is nog duidelijker te zien in deze grafiek:
Hieruit blijkt dat het succes in de jaren 80 nog hoger lag dan in de jaren 60 of 70.
Wat ging er mis rond 1990?
Goed, nu de vraag: Waarom daalde het Britse succes rond 1990?
Volgens mij heeft het te maken met de verandering van de mainstream popmuziek rond 1990: Hair rock en Stock, Aitken & Waterman pop maakten snel plaats voor alternatieve rock (o.a. Grunge vanuit Seattle) en de opkomst van R&B in de V.S. en house/dance in Europa. Volgens mij was er dus sprake van een splitsing in de ontwikkeling van de popmuziek. Groot Brittannië (en Europa) ontwikkelden zich in een andere richting (o.a. Eurodance/Britpop) en artiesten binnen deze stromingen slaagden er op een paar uitzonderingen na, niet in om succes in Amerika te verkrijgen.
Zelfs nu, 20 jaar na die splitsing, met o.a. de successen van Jay Sean, Taio Cruz en Adele, lijkt een volgende Britse Invasie ver weg.
En jij?
Heb jij nog een idee wat er nog meer mis gegaan zou kunnen zijn rond 1990?
Interessant overzicht! Overigens is de New Wave Of British Metal met o.a. Iron Maiden, Judas Priest en Saxon ook zeer succesvol geweest in de VS. Alleen zat daar waarschijnlijk geen nummer 1 bij… Ik denk, dat in de VS men vooral geinteresseerd is en R&B en rap. Daar staan de Britten niet direct bekend om;-)
@Toby: De NWOBHM was vooral in de jaren 80 succesvol, nog voor het grote succes van R&B en rap in de VS.
Deze stroming leverde in ieder geval 1 Amerikaanse nummer 1 hit op: Love Bites van Def Leppard, in Amerika veruit de meest commercieel succesvolle NWOBHM band.
Kom ik hier ergens op deze site zojuist weer de term ‘hair rock’ tegen 😀 😆
Ja, het blijft een mooie term he? 😉