Band Aid II
In 1989 kreeg Band Aid een vervolg, nadat Bob Geldof producer Pete Waterman belde. Opnieuw werden er vele Britse artiesten bij elkaar gebracht om als Band Aid II een nieuwe versie van Do They Know It’s Christmas in te zingen.
Een groot deel van deze artiesten was afkomstig uit de Stock, Aitken en Waterman stal, zoals Kylie Minogue, Jason Donovan, Sonia en Bananarama. Deze laatste groep was overigens ook te zien in de eerste Band Aid versie uit 1984. Andere sterren die hieraan meewerkten waren Chris Rea, Cliff Richard, Bros, Lisa Stansfield, Marti Pellow en Jimmy Sommerville. Het geheel werd geproduceerd door Stock Aitken en Waterman, die er hun standaard drum-beatje aan toe voegden. Deze versie klonk in 1989 al minder dan het origineel uit 1984, en is tegenwoordig nauwelijks meer om aan te horen.
Hoewel het wel een Britse nummer 1 hit werd, deed deze single het in andere landen veel minder goed. In Nederland haalde het slechts de 18e plaats en in de VS werd het geen top 40 hit. Deze versie heeft bij lange na niet de klassieke status als de versie uit 1984. Deze hoor je (gelukkig) amper nog op de radio, en in YouTube kun je er nauwelijks iets over vinden. De beste versie die ik er vond, mist net de eerste door Kylie Minogue gezongen regels. Het begint met de daaropvolgende regels, gezongen door Chris Rea:
Band Aid 20
In 2004 kwam het officiele derde deel van Do They Know It’s Christmas uit. De term Band Aid 20 wijst erop dat deze versie 20 jaar na het origineel werd uitgebracht.
Onder leiding van Bob Geldof en Midge Ure, die ook bij de eerste versie de touwtjes in handen hadden, deden er ook deze keer weer allerlei Britse topartiesten aan mee, zoals Chris Martin (Coldplay), Dido, Robbie Williams, Sugababes, Will Young, Tom Chaplin (Keane), Joss Stone en Justin Hawkins (The Darkness). Paul McCartney deed ook aan deze versie mee en Bono zingt weer dezelfde regels die hij 20 jaar eerder ook al opnam, maar dan net even anders. Deze derde versie is opmerkelijk langer dan de vorige twee delen, en kent vrij veel eigentijdse elementen: rap, jam-solo en een a capella einde:
Succes
Hoewel deze versie volgens mij geen (grote) Amerikaanse hit werd, haalde het wel weer de Britse nummer 1 positie, en kwam het zelfs in Nederland en andere Europese landen weer in de top 5 terecht. In Groot Brittannie werd het zelfs de grootste en snelstverkopende hit van het jaar.
De eerste de beste
Hoe fraai deze derde versie ook is, het heeft niet de klassieke status van het origineel weten te overtreffen. Zo hoorde ik tijdens de kerstperiode van 2007 eigenlijk alleen maar de versie uit 1984 op de radio, waarmee bewezen wordt dat de eerste versie de meest legendarische van de drie is. Toch?