Soms nemen artiesten nieuwe studio versies van eerdere hits op. Soms kan dit een artistieke drang tot verbetering zijn, maar vaak komt dit voort uit een onenigheid met een platenmaatschappij over de rechten van de originele opnamen. In dit laatste geval kan een artiest ervoor kiezen eigen hits opnieuw op te nemen, en die op (budget) verzamelalbums etc. uit te brengen.
Dit brengt een probleem met zich mee: Nieuwe opnamen van oude hits zullen nooit 100% overeenkomen met het origineel. Hierdoor ontstaan er meerdere versies van dezelfde hits en volgens mij zullen veel luisteraars niet merken dat ze een re-recording bezitten. Eigenlijk is er hierbij sprake van geschiedsvervalsing.
Voorbeeld: Chris Rea
Zo kwam ik er nog niet zo lang geleden achter dat Chris Rea een groot aantal singles opnieuw heeft opgenomen en dat ik jarenlang naar re-recordings heb geluisterd, zoals het mooie Fool (If You Think It’s Over) uit 1978. Luister eerst naar de versie uit 1988 zoals ik die (en volgens mij velen) ken:
Enfin, luister nu naar de originele hit uit 1978, die ook fraai is, maar ik minder mooi vind dan de bovenstaande versie, waarschijnlijk omdat ik deze pas veel later hoorde:
Om het nog verwarrender te maken, heeft Chris Rea voor een verzamelaar uit 2008 (Fool If You Think It’s Over: Definitive Greatest Hits) weer een nieuwe (en op YouTube helaas onvindbare) versie van dit nummer opgenomen. Zoals een fan zich eerder al afvroeg: waarom?
Geschiedsvervalsing
Enfin, Chris Rea zal er vast ook artistieke doelen mee willen dienen, maar voor de 3e keer je doorbraak hit opnieuw in de studio opnemen, en die dan op een verzamelaar plaatsen met de term ‘definitive’ in de titel? Dat lijkt toch op geschiedsvervalsing.
Ook andere artiesten maken zich hieraan schuldig. Op de bovenstaande wijze ontdekte ik ook re-recordings van artiesten als John Denver, Melanie en Smokie. Voor artiesten in de herfst van hun succes is dit vanwege financiële voordelen misschien begrijpelijk, maar zelfs U2 probeerde door het toevoegen van ‘nieuwe mixen’ haar single geschiedenis deels te herschrijven op het verder prima The Best of 1990-2000 album.
Uiteraard moeten artiesten dit zelf bepalen, maar ik vind dat ze hun hits niet op deze manier moeten opnemen in de studio, en bij het uitbrengen van verzamelaars trouw moeten blijven aan de originele versie van hun hits. Met die originele versie schreven ze in eerste instantie geschiedenis en het eigenhandig herschrijven daarvan lijkt me geen goede zaak.
Dit lijkt me een leuke discussie. Vind jij dat artiesten hun hits opnieuw mogen opnemen in de studio? Let wel, ik heb het niet over live opnamen.
Ik vind de oudste versie mooier…
En het is inderdaad een nare gewoonte van artiesten om te doen, vooral als het niet duidelijk is aan het hoesje. Net als digitally remastered versions. Soms is het geluid gewoon mooier, maar soms is de muziek echt anders. Grr!
Ja, bij remasters kom je eenzelfde, maar misschien mildere vorm ‘herschrijving’ van geschiedenis tegen.
Mooi topic, Peter!
Ik stoor me al jaren aan opnieuw opgenomen Everlasting Love van Love Affair, Smoke on the Water van Deep Purple, That’s the way I like it van KC & the Sunshine Band en nog veel meer. Als ik een verzamelcd koop, houd ik me het liefst aan de platenmy van toen. Alles van Disky mag je wantrouwen, want daar zitten de meeste opnieuw opgenomen hits bij. En zie je ook vaak verzamelaars waarop ook wat live-uitvoeringen zitten, die je anders nooit tegen zou komen.
Lastig om nu naar Veronica te luisteren met een top zoveel van Aller Tijden waarin regelmatig nieuwe opnames langskomen. De dj’s hebben vaak niet de leeftijd ervoor om de hits toen te herkennen, maar wat meer respect voor dit detail zou veel doen. Ferry Maat heb ik, dacht ik zo, in zijn uitzendingen nooit een verkeerde horen draaien.
That’s the way I like it. Aha!
Dank je Theo, ik wist niet dat er daar ook heropnames van waren.