Amersfoort

Amersfoort PM 2001

Je kon zo zien dat ze niet van treinreizen hield.
Ze zat verveeld naar buiten te kijken
en telkens als er iemand langs liep, keek ze die persoon na.

D’r gezichtsuitdrukking bevestigde dit nog eens
toen er een dikke man naast haar ging zitten.
Gelukkig voor haar stapte die man er bij het volgende station al uit.

Ik, ik zit haar stiekumpjes te observeren.
Eventjes betrapt ze me op staren
dus glij ik met m’n ogen heel non-chalant naar het bagagerek.

Als ik iets later weer naar haar kijk, zit ze alweer naar buiten te kijken.
Jammer…

Dan opeens pakt ze iets uit haar tas, een boek, en begint er in te lezen.
Welk boek zou het zijn?
Ik kan het vanaf hier net niet zien.

Ze kijkt even op, kijkt even om d’r heen,
maar tegen de tijd dat haar ogen langs me heen glijden
zitten de mijne alweer in het bagagerek.

Ik wacht een tweetal ogenblikken en laat m’n blik weer dalen.
Ze leest weer.
Het lijkt wel een roman.

Dan opeens kijkt ze me recht aan.
Ik voel me betrapt en zie d’r glimlachen.
Wanneer ik weer durf te kijken leest ze alweer in d’r boek.

Eventjes later sluit ze d’r boek, stopt het weer in d’r tas en kijkt weer naar buiten.
Volgens mij was het toch een studieboek.

Ze kijkt weer even rond en ik volg haar blik stiekum via m’n raam.
Even lijkt het alsof ze via ‘t raam me recht aankijkt.
Heeft ze me door?

Ik zoek toch maar een bagagerek op.

Dan begint de trein af te remmen.
mompel, mompel, mompel dames en heren
mompel, mompel Amersfoort

Ik hoop stilletjes dat ze er hier niet uit hoeft.
Maar nog voordat de trein stilstaat stapt ze op, pakt haar tas en
loopt via het gangpad naar me toe.

D’r ogen kijken even vragend naar me
en ik voel dat ik iets moet zeggen maar ik durf niet.
Ik durf zelfs niet te kijken en zoek m’n schoenen op.
Ik voel d’r langs me heen lopen en hoe machteloos dat me maakt.

Dan is ze alweer voorbij en ik voel me zo stom.
Na een pep-praatje met mezelf van 2 seconden
sta ik ietwat impulsief op om achter d’r aan te gaan,
nog niet wetend wat ik haar zal zeggen.

En net als ik op sta om uit te stappen
zie ik tot m’n stomme verbazing
dat ze achter me is gaan zitten en me met grote ogen aan kijkt.

Koffie? vraag ik na een moment van verbijstering.
Ze knikt en glimlacht naar me.
En even later lopen we de stationsrestauratie binnen…