Laast had ik het met een collega over Supertramp en ik verbaasde me erover dat hij deze band amper kende, terwijl hij wel goed bekend was met de werken van Pink Floyd en Alan Parsons’ Project.
Het werd dus hoog tijd voor een cursus Supertramp voor beginners:
De geschiedenis van Supertramp in een notedop
Tegen het einde van de jaren 60 ontmoeten Rick Davies en Roger Hodgson elkaar, om met nog een aantal leden en geld van de Nederlandse miljonair Stanley August Miesegaes een band te beginnen. Ze noemen zich Supertramp (naar het boek van W.H. Davies) en nemen twee albums op, die floppen. Supertramp valt uiteen, Miesegaes stopt met zijn steun en Rick & Roger brengen een nieuwe band bijeen.
Artistieke doorbraak
Na vele maanden oefenenen en opnemen verschijnt in 1974 het derde album van Supertramp: Crime Of The Century. Dankzij singles als Dreamer en Bloody Well Right werd dit album het eerste voorzichtige commerciele en artistieke succes van Supertramp. Op dit inmiddels klassieke album is o.a. het nummer School te vinden.
Eind 1975 verschijnt Crisis? What Crisis? het vierde album van Supertramp. Hoewel dit album het commerciele succes van haar voorganger niet wist te evenaren (o.a. door het ontbreken van hitsingles) is dit een van hun fraaiste albums geworden en mijn favoriete Supertramp album met nummers als A Soapbox Opera, Sister Moonshine, Lady en Two Of Us.
Commerciele doorbraak
De grote commerciele doorbraak komt eigenlijk pas in 1977 wanneer het volgende album, Even in the Quietest Moments uitkomt, voorafgegaan door de Give a Little Bit single dat in Nederland hun grootste hit wordt (no. 2). Ook het klassieke Fool’s Overture (een eerbetoon aan Winston Churchill) is op dit album te vinden.
Het succes van dit album valt weer in het niet wanneer in 1979 het zesde Supertramp album uitkomt: Breakfast In America. Van dit album worden meerdere hitsingles gehaald: The Logical Song, Goodbye Stranger, Take the Long Way Home en het titelnummer. Het album maakte van Supertramp een superband.
Begin van het einde
Met het prima live album Paris uit 1980 weet Supertramp haar sterrenstatus nog even vast te houden, maar het kan niet voorkomen dat Rick Davies en Rodger Hodgson steeds meer onenigheid krijgen.
Wanneer in 1982 Famous Last Words uitkomt, blijkt bovendien dat de druk om met een succesvolle opvolger te komen erg hoog is geweest. Hoewel het een aardig album is, voorafgegaan door de aanstekelijke It’s Raining Again single, blijkt toch dat Supertramp haar meest succesvolle periode inmiddels achter de rug heeft. Na dit album verlaat Rodger Hodgson de band en richt zich op een aanzienlijk minder succesvolle solo carriere.
In 1985 brengen de overige leden van Supertramp, onder leiding van Rick Davies, een nieuw album uit: Brother Where You Bound, waarvan de single Cannonball nog een hitje wordt. Hoewel op dit album overigens ook David Gilmour (Pink Floyd) te horen is, verkoopt het album maar matig.
In 1987 bereikt Supertramp wat mij betreft haar dieptepunt door het Free As A Bird album uit te brengen. Er is bij het beluisteren van dit niet succesvolle album vrij weinig van het ‘oude’ Supertramp over.
Na 1997 brengt Rick Davies nog een paar nieuwe Supertramp albums uit, maar ook deze weten niet het niveau van de gloriedagen te evenaren.
Roger Hodgson weet in 2006 dat niveau overigens wel te bereiken met zijn eerste live DVD: Take the Long Way Home — Live in Montreal. Deze prima registratie bevat erg fraaie uitvoeringen van vooral nummers uit z’n Supertramp periode.
Met welk album begint je Supertramp verzameling?
Goed, tot zover de geschiedenis. Maar met welk album begin je een Supertramp verzameling?
Retrospectacle
Het ligt voor de hand om hier de meest recente verzamelaar Retrospectacle – The Supertramp Anthology te noemen, omdat dit een dubbel CD is.
Echter, de samenstelling van dit album is niet optimaal, omdat er bijvoorbeeld er
een aantal klassiekers op ontbreken, zoals Hide In Your Shell, A Soap Box Opera en Fool’s Overture.
The Very Best Of 1 & 2
Ik raad aan te beginnen met The Very Best Of en The Very Best Of (vol. 2), omdat bij deze albums de nadruk ligt op de albums uit hun klassieke periode. De eerder genoemde klassiekers vind je op deze twee uitstekende verzamelalbums terug.
1974-1982 albums
Een wellicht nog betere instap is het aanschaffen van al hun albums uit hun klassieke periode (1974-1982), bij voorkeur in chronologische volgorde:
- Crime Of The Century
- Crisis? What Crisis?
- Even in the Quietest Moments
- Breakfast in America
- Paris
- Famous Last Words
Wanneer je deze albums op je plank hebt staan en er voldoende naar geluisterd hebt, mag je je wat mij betreft een gecertificeerd Supertramp liefhebber noemen.
Nou, wat toevallig dat je hier over schrijft. Vorig jaar bekeek ik op 1 juli het ‘Concert for Diana’ in het Wembleystadion en daar werd door Supertramp (nou ja, 1 meneer van Supertramp) een aaneenschakeling van een aantal nummers van ze gezongen. Toen bedacht ik me, goh, dat was en is nog steeds gave muziek zeg. Vervolgens heb ik het album ‘The Very Best Of’ gekocht.
Ja, ja, ik heb inmiddels aardig wat verzamelaars …
Overigens … anti-spam woorden als ‘time’ en ‘run’ geven bij mij een grote associatie met Mr. Mister … : )
Ha, dat was volgens mij Roger Hodgson die daar solo optrad, zie ook deze registratie.
Verder raad ik je aan ook The Very Best Of vol. 2 eens een paar keer te luisteren. De eerste bevat de hits, die tweede nog een aantal aanvullende klassiekers.
En ja, Mr. Mister is een bekende naam. Ik heb er inmiddels een stukje over geschreven en zal dat later deze week op m’n blog plaatsen. 😉
Dat is toevallig! De voorste LP van het stapeltje wat ik recent heb gedraaid en nu tegenaan kijk is Supertramp – Even in the Quietest Moments…
Cool, op LP nog zelfs! Heb je die andere klassieke albums ook?
Inderdaad Roger Hodgson, je hebt er (uiteraard!) weer de juiste registratie bij gezocht. Leuk!
Ik zal Vol. 2 in m’n achterhoofd houden voor mijn volgende bestelling bij bol.com ; )