Laatst keek ik voor de zoveelste keer naar This Is Spinal Tap, een prachtige rockumentary over de fictieve band heavy metal band Spinal Tap.
Tijdens het kijken bedacht ik een elftal redenen waarom elke muziekliefhebber deze invloedrijke film eens gezien moet hebben:
-
Grappige film
This Is Spinal Tap is gewoon een grappige film waarin subtiel de draak wordt gestoken met het on the road leven van een heavy metal band.
-
De soundtrack
De Spinal Tap acteurs zijn ook echte musici en verzorgden de soundtrack, waarop titels te vinden zijn als Sex Farm en Tonight I’m Gonna Rock You Tonight.
-
Zichzelf overschattende bandleden
Iets wat volgens mij niet vreemd is voor mensen die met roem omgaan: Zelfoverschatting. Een prachtig citaatje uit de film geeft dit mooi weer:
We’re very lucky in the band in that we have two visionaries, David and Nigel, they’re like poets, like Shelley and Byron.
-
A Mach Piece
Deze scene vond ik grappig omdat het aantoont dat de bandleden muzikaal begaafd zijn, maar tekstueel/poëtisch op een totaal andere golflengte zitten:
-
De rol van de manager
Erg interessant vond ik de rol van Ian de manager. Hij is als een vader die een brug moet slaan tussen het kinderachtige sterrengedrag van de bandleden en de zakelijke buitenwereld. En daarbij wordt hij vaak gedwongen slecht nieuws te vertalen naar optimistische berichten. Die houding is ook duidelijk te zien in deze grappige dialoog:
Marty (interviewer): The last time Tap toured America, they where, uh, booked into 10,000 seat arenas, and 15,000 seat venues, and it seems that now, on their current tour they’re being booked into 1,200 seat arenas, 1,500 seat arenas, and uh I was just wondering, does this mean uh…the popularity of the group is waning?
Ian (manager): Oh, no, no, no, no, no, no…no, no, not at all. I, I, I just think that the.. uh.. their appeal is becoming more selective.
-
Yoko Ono factor
Ook interessant is de rol van Jeanine, de vriendin van de zanger. Zij verkrijgt steeds meer artistieke inbreng in de band, waardoor de band eigenlijk uiteen valt. Dit deed me denken aan de rol van Yoko Ono in de Beatles.
-
Cameo’s
In This Is Spinal Tap zijn ook een aantal leuke cameo’s te zien van o.a. Fran Drescher (the Nanny), Patrick McNee (Avengers), Bruno Kirby, Paul Shaffer, Dana Carvey en Billy Crystal.
-
De viool scene
Deze scene is een parodie op Jimmy Page van Led Zeppelin die regelmatig een strijkstok gebruikte op zijn elektrische gitaar. Let in dit fragment ook even op het moment waarop gitarist David de viool gaat stemmen:
-
Drummer syndroom
Een terugkerende grap in deze film is het komen en gaan van drummers. Deze lijken telkens op mysterieuze wijze om het leven te zijn gekomen. Dit is een verwijzing naar de vroegtijdige dood van Keith Moon (The Who) en John Bonham (Led Zeppelin), een paar jaar voordat deze film uit kwam. Volgens bronnen heeft Spinal Tap meer dan 32 drummers hebben versleten.
-
Hello, Cleveland!
Hoewel ik het niet heel opmerkelijk vind, is ‘Hello Cleveland!’ een heel bekend citaat geworden uit deze film en vind je dit terug op bijvoorbeeld vele t-shirts.
-
These go to eleven
11. Ten slotte, hoe kan het ook anders, het legendarische ‘These go to eleven’ fragment:
Heb jij This Is Spinal Tap wel eens gezien?