Een collega wees me laatst op The Story Of Anvil, een indrukwekkende en bejubelde documentaire over de trashmetal band Anvil.
Deze groep was in 1984 een van de headliners van het Super Rock festival in Japan, waarbij ook The Scorpions, Whitesnake en Bon Jovi optraden. Al deze bands zouden niet lang daarna een miljoenenpubliek bereiken, behalve Anvil.
In deze hilarische en ook ontroerende docu-film zie je hoe het de kern-leden van Anvil vergaat anno 2006-2008.
The Story of Anvil – trailer
Hilarisch en ontroerend
In deze docu-film zie je dat Anvil, ondanks een paar aardige momenten in het begin van de jaren 80, nooit is doorgebroken en dat de overgebleven leden anno 2006-2008 nog steeds veel optreden, maar dat dat beperkt is tot kleine zaaltjes.
Ik vind het daarbij hilarisch en ontroerend dat hun muziek nog steeds hetzelfde klinkt als toen, en dat de leden (50 plussers) met een bijna kinderlijk enthousiasme nog steeds denken dat ze elk moment kunnen doorbreken.
Het is daarbij ook ontroerend om te zien hoe Lips, de vrolijke leadzanger, ondertussen rond moet komen van het bezorgen van maaltijden voor scholen in Canada.
Tragische tournee
Even lijkt het tij te keren wanneer de band op tournee door Europa gaat, maar in de documentaire zie je hoe daarbij van alles misgaat: Een rommelige planning waardoor de band soms treinen mist, te laat aankomt bij een aantal optredens en ruziet over het (niet) uitbetaald krijgen door zaaleigenaren.
Daarbij is het tragikomisch om te zien hoe de band (o.a. door slechte promotie) nauwelijks zalen weet te vullen. Schrijnend is het om te zien hoe ze in een zaal met een capaciteit voor 10.000 mensen, optreden voor maar 174 bezoekers.
Spinal Tap II
Tijdens The Story of Anvil had ik een paar keer het idee dat ik naar Spinal Tap II zat te kijken, omdat de leden van Anvil me soms de indruk gaven dat ze een parodie op zichzelf waren geworden. Het gekke is dat deze docu-film dat wellicht ook suggereert, o.a. door de meerdere verwijzingen naar This Is Spinal Tap:
- Je hoort ergens Hello Cleveland roepen
- Anvil brengt een bezoek aan Stonehenge
- In een studio zie je versterkers die tot 11 gaan
Eind goed, al goed
Maar ondanks de hilariteit, krijg je als kijker wel sympathie voor het enthousiasme en doorzettingsvermogen van deze band. Het mooie van deze docu-film is dat door het succes ervan, Anvil weer volop in de belangstelling staat: TV optredens, grotere festivals en voorprogramma’s van Saxon en AC/DC.
Het lijkt daarbij alsof de band een Spinal Tap-achtige cult status heeft gekregen, wat voor sommigen nog moeilijk te bevatten is:
Ken jij deze docu-film?
Ik kende de film niet, maar ik vermoed dat ik hem wel leuk ga vinden 🙂