Genesis begon ooit als een exponent van de symphonische en experimentele rock en schoof vanaf de late jaren 70 langzaam op naar een commercielere richting om uiteindelijk wereldberoemd te worden als de band van Phil Collins en goed in het gehoor liggende hits als Land Of Confusion, No Son Of Mine en I Can’t Dance. Deze verschuiving ging overigens niet gepaard zonder tegenslagen:
A Trick Of The Tail
Laten we even teruggaan in de tijd. Het is eind 1974 en Genesis heeft onder leiding van de charismatische Peter Gabriel de Britse album top 10 weten te halen en zelfs de Amerikaanse album top 40 komt langzaam in zicht (Genesis is dan nog een echte album groep).
Vertrek
Dan kondigt Peter Gabriel aan de band te willen verlaten. Hoe moet het verder? Er worden wel audities gedaan voor een andere zanger, maar geen van de +/- 400 kandidaten weet de band te overtuigen. Daarnaast heeft de groep een schuld van $400.000 en velen vragen zich af of de band het vertrek van de gezichtbepalende Gabriel kan overleven.
Phil Collins op zang
De band besluit uiteindelijk dat hun drummer, Phil Collins, de vocalen maar moet gaan overnemen. Eind 1975 duiken ze de studio’s in om te gaan werken aan ‘A Trick Of The Tail’, het eerste Genesis album zonder Peter Gabriel. En tegen vele verwachtingen in lijkt het album aan te slaan. Het wordt in 1976 hun succesvolste album tot dan toe en ze scoren er een Britse album top 3 hit mee. In de VS behalen ze er zelfs hun eerste Album Top 40 positie mee. Latere albums als ‘Wind & Wuthering’, ‘And Then There Were Three’, ‘Duke’ en ‘Abacab’ deden het nog beter en zorgden ervoor dat Genesis uiteindelijk een wereldband werd. Met ‘A Trick Of The Tail’ bewees de band dat ze Gabriel niet nodig hadden, en dat ze het commerciele succes van de Gabriel periode zelfs konden overtreffen.
Ripples
Voor ‘A trick Of The Tail’ nam Genesis ook haar eerste video clips op. Een van deze clips was die voor het nummer Ripples, volgens mij het diamantje van dit album. Het is een zoetig, melodisch en fraai geinstrumenteerd nummer waarvan het refrein al na 2 keer luisteren in je hoofd blijft zingen. Let in deze typisch jaren 70 clip (belichting/fading) op Phil Collins (met haar onder en boven op z’n gezicht) en kijk ook of je Tony Banks en Mike Rutherford (die andere twee bekende Genesis leden) nog kan herkennen:
Hallo Peter,
al sinds ik als middelbare scholier in de jaren ’80 Genesis (en dan vooral hun m.i. meesterwerk Selling England by the pound) ontdekte ben ik een fan van hun vroege werk gebleven. Dat wil zeggen, voor de commerciele omslag, want hun eerste albums van na het vertrek van Gabriel waren ook zeer de moeite waard…alleen heb ik er tot nu toe geen luisterbeurt aan gespendeerd (niet uit onwil overigens)…dit meesterlijke “Ripples” laat een juweeltje horen dat bepaald niet voor de periode Gabriel onderdoet. Wat ik hier zo fraai vindt is de prachtige versmelting van vocalen en instrumentale partij: de instrumenten lijken in de stem weg te duiken, maar bieden dan toch nog genoeg ondergrond om er een complete compositie in terug te horen.
Ja, inderdaad een juweeltje dit. Je vergeet Steve Hacket te noemen.