Laatst had ik het met een vriendin over mijn eerdere blog over zitplaatsen in de trein en ze vertelde me dat ze af en toe spontane gesprekken had in de trein.
Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit lange gesprekken heb gevoerd met vreemden in een trein. Hmm.
Waarom heb ik niet van dit soort gesprekken in de trein en zijn er veel mensen die dit vaker meemaken?
Bezig?
Een verklaring voor mijn gebrek aan spontane gesprekken in de trein is dat ik in de trein meestal bezig ben met iets. Zo ben ik vaak iets aan het lezen in de trein (boek/Spits etc.) of, vaker nog, schrijf ik allerlei ideeën op frommelige papiertjes. Soms zitten daar ook tekstjes bij.
Hierdoor ben ik wellicht wat minder toegankelijk voor spontane gesprekken.
Minder geïnteresseerd?
Daarnaast ben ik wellicht ook minder geïnteresseerd in spontane gesprekken. Zo herinner ik me dat ik ooit in een Thalys naast een vrouw in de 50 zat die wel behoefte had aan praten. Ik niet en nam haar initiatief tot gesprek niet over. Later voerde ze hele gesprekken met twee personen aan de andere kant van het gangpad (en dat vond ik eigenlijk wel prima).
Dus
Ok, nu ik er zo over nadenk, kom ik tot de conclusie dat het idee van gesprekken in een trein me wel fascineert, maar dat ik er eigenlijk geen behoefte aan heb (of geen indrukwekkende uitzondering heb meegemaakt 😎 )
Hmm, dat is mijn bevinding, hoe zit het met jou?
Heb jij wel eens een spontaan gesprek in de trein?
Hmmm 😕
Hoe kan ik ooit een spontaan gesprek in de trein krijgen, als mijn blogje over spontane gesprekken in de trein al geen reacties oplevert? 🙁
‘t Is al ongeveer een eeuw geleden dat ik de trein gezeten heb (je raakt zo gehecht aan je eigen autootje), maar mijn ervaring is ook dat gesprekken in de trein meestal beperkt blijven tot een enkele opmerking over het weer of over het boek dat iemand aan het lezen is.
Ik kan me nog wel herinneren dat ik ooit terugkwam van een evenement in de Jaarbeurs te Utrecht en in een coupé terechtkwam met alleen maar bezoekers van dat ene evenement, getuige het aantal identieke plastic tassen. Dat was wel grappig, vooral toen iedereen zijn aankopen uitgebreid ging bekijken.
Ik heb zelf eigenlijk ook nooit zo’n behoefte aan spontane gesprekken en ga ze dan ook zoveel mogelijk ut de weg, zeker in de trein.
Meestal zit ik sowieso te lzen of heb ik muziek op en als ik eerlijk ben, vind ik het dan zelfs een tikeltje onbeschoft als mensen dan tegen je aan beginnen te praten: je ziet toch dat ik iets aan het doen ben?
Uitzondering in deze is als mensen willen weten op welk station we staan of dat ze in de goede trein zitten. Maar dat is nauwlijks een spontaan gesprek te noemen toch?