Ok, ik ga m’n nek uitsteken en in een gesprek met een pop-cynicus zeggen dat ik Abba leuk vind. Lees je mee?
Peter: Hoi pop-cynicus, ik vind Abba leuk.
Cynicus: Wat? Jij?
Peter: Ja.
Cynicus: Ha ha, die Zweedse groep waar veel ouders nog steeds naar luisteren?
Peter: Jep, zo ben ik er ook mee in aanraking gekomen.
Cynicus: Hmmm. Maar waarom?
Peter: Zoals ik al zei, het is jeugdsentiment, en dat is moeilijk te wissen. Daarnaast viel het me op dat, naarmate ik meer en bewuster naar muziek ging luisteren, dat veel Abba nummers muzikaal vrij goed in elkaar zitten, en zich steeds meer gingen onderscheiden van andere ‘ouders’ muziek. Daarnaast was het een autonome groep, die zelf haar nummers schreef en hiermee Zweden muzikaal op de kaart zette. In vele delen van de wereld is Abba op de Beatles na de best verkopende groep ooit.
Cynicus: Hmmm.
Peter: Ken je een paar nummers van Abba?
Cynicus: Eh, ja. Dancing Queen en eh, Waterloo en zo.
Peter: Hmmm, ken je Knowing Me Knowing You uit 1976/77?
Cynicus: Eh, even denken…. [denkt]
Peter: Wacht, ik zal je het nummer laten zien en horen:
Peter: Nou?
Cynicus: Eh…
Peter: Ik vind de akoestische gitaren en de piano zo helder klinken in dit nummer, vooral in de geremasterde versie. Neem daarbij de heldere stemmen van de zangeressen en de manier waarop ze in dit nummer door elkaar gevlochten zijn, en je hebt een prachtig popliedje.
Cynicus: Hmmm. Wat een oudbollige video.
Peter: Voor die tijd was het knap wat ze met een vrij beperkt budget konden maken. Ken je Lasse Halstrom?
Cynicus: Dat is toch die top regisseur van films zoals The Cider House Rules, Chocolat en What’s Eating Gilbert Grape?
Peter: Ja die ja. Wist je dat hij deze en bijna alle andere Abba videoclips, zoals S.O.S. en The Winner Takes It All heeft geregisseerd?
Cynicus: Eh, nee. Interessant.
Peter: Ken je The Name Of The Game, ook uit 1977?
Cynicus: Eh, ook van Abba?
Peter: Ja, die. Wacht, ik laat je ‘m wel zien:
Peter: Die akoestische gitaren in het refrein zijn zo aanstekelijk, en dan het Penny Lane-achtige tegenmelodietje die je daarin hoort, en de manier waarop de heldere stemmen samensmelten, maken ook hier een popklassieker van.
Cynicus: Hmmm.
Peter: De Fugees, met Lauryn Hill, hebben dit nummer ooit gesampeld voor hun Rumble in the Jungle single.
Cynicus: Oh?
Peter: Ok, wat vind je eigenlijk van deze nummers, of Abba in het algemeen?
Cynicus: Tsja, ik blijf ze zo soft en overbekend vinden. Iets wat m’n ouders leuk vinden, dat vind ik per definitie niet leuk.
Peter: Hmmm, dat is opmerkelijk. Wat vinden je ouders van bijvoorbeeld de Beatles of Bob Dylan?
Cynicus: Ja, daar hebben ze ook platen en CD’s van, maar ik heb daar niet zoveel mee.
Peter: Oh… hmmm. Zeg, is het al weer zo laat? Dan ben ik te laat voor [mompel, mompel]. Ik moet nu echt weg. Doei!
Cynicus: eh…ok.
[tegen de lezers:]
Wat heb ik gedaan?
Haha, prachtig!
ABBA is supergoed. Het is alleen zo jammer dat de meeste mensen alle liedjes al door en door kenden voordat ze muzikaal onderlegd genoegd waren om er de waarde van te horen.
Ik bedoel: Het meeste van de Beatles, op een aantal singles na, heb ik uiteindelijk zelf ontdekt. Van ABBA worden al die singles je door de strot geduwd op de radio. Waardoor je moeilijk zelf hun waarde kan ontdekken. Of zoiets.
Think BeeGees. Velen kunnen niet aan die band denken zonder meteen drie octaven hoger te piepen en een John Travolta dansje te doen. Zonde eigenlijk…
jammer dat de meeste mensen alle liedjes al door en door kenden voordat ze muzikaal onderlegd genoegd waren om er de waarde van te horen
Dat is een mooie formulering en zou een boel verklaren.
Ik geloof toch echt dat Abba tegenwoordig wel als serieuze popmuziek wordt gezien, in de goede zin van het woord.
En zo hoort het ook.