Na de gelijknamige single is nu ook het Working On A Dream album van Bruce Springsteen verschenen.
Net als de voorganger Magic uit 2007 is Bruce ook ditmaal weer in het gezelschap van de E-Street Band en dat is goed te horen. Het Working On A Dream album klinkt goed geproduceerd, toegankelijk, uptempo en vooral erg optimistisch.
Laten we de nummers even doorlopen…
Outlaw Pete -Dit is het fraaie openingsnummer en het lijkt me een instant klassieker te worden binnen het oeuvre van Bruce. Het heeft een mooie opbouw met een spannend intro en een string-beladen tweede helft. Het opvul melodietje (tu du du du du dududu) doet erg sterk denken aan I Was Made For Lovin’ You van Kiss, maar past er prima bij. Het meest opvallend zijn de Ennio Morricone harmonica en kerkklokken in de climax scènes van dit 8 minuten durend epos.
My Lucky Day is optimistisch en upbeat nummer met een opvallende sax.
Het titelnummer Working On A Dream is niet de beste eerste-van-het-album single van Bruce Springsteen. Toch is het een fraai nummer waarbij het melodietje van het sha la la la achtergrondkoortje me ergens bekend van voorkomt. Enfin, ook dit nummer is optimistisch en je hoort Bruce zelfs fluiten.
Queen Of The Supermarket is weer zo’n mooie (en optimistische) verhaal-song van Springsteen, die de sfeer oproept van zijn ’75-’80 periode. De muziek is rijkelijk gedecoreerd met aaaah koortjes, rakende tweede stemmen en diverse strijkinstrumenten. Let ook even op het gebruik van het f-woord in het laatste couplet.
Ook What Love Can Do klink weer optimistisch, goed geproduceerd en toegankelijk.
This Life heeft een opvallend intro, en is behalve het optimisme, gekenmerkt door een koortje dat me zowel aan de Eagles en aan de Beach Boys doet denken.
Good Eye is pure bluesrock, zoals Clapton en Zeppelin die vroeger maakten, compleet met vervormde stem, harmonica, en een herhalende tekst.
Tomorrow Never Knows is een van de opvallendste nummers van dit album: Kort, opgewekt, luchtig en opvallend mooi en toegankelijk, o.a. door het country geluid, de violen en de mooie tweede stem.
Ook Life Itself is weer optimistisch en heeft naast de aardige melodie, een net iets te drukke achtergrond drone, alsof er delen achterstevoren worden afgespeeld.
Kingdom Of Days is een van de rijkste georkestreerde nummers van dit album, met wederom (wellicht iets te voorspelbare) optimistische teksten. Wanneer heb je Bruce voor het laatst vier keer achter elkaar I love you horen zingen? Enfin, de opvallende solo met orkest maakt een boel goed.
Ditzelfde optimisme is ook te horen in Surprise, Surprise, en lijkt op het eerste gehoor een poging van Bruce om een iets te toegankelijke verjaardagsklassieker te schrijven. Het is desalniettemin een van de opvallendste nummers van dit album, o.a. door de beetje Beatle achtige orkestratie finale.
The Last Carnival is het laatste officiële nummer op dit album: Een klassiek ingetogen Bruce Springsteen nummer, dat minder geproduceerd klinkt (m.u.w. de achtergrondvocalen).
Het eerste bonusnummer is The Wrestler, afkomstig van de Oscar genomineerde gelijknamige film. Bruce kreeg er geen Oscar nominatie voor, maar won er wel een Golden Globe mee. Het is ook weer een rustig Bruce Springsteen nummer, waarop je met name een tokkelende akoestische gitaar hoort.
Het tweede extraatje heet A Night With The Jersey Devil en is het meest afwijkende nummer van het album, o.a. door het wolvengehuil, bluesrock en de onherkenbare stem van Bruce Springsteen. Na wat speurwerk vond ik dat dit nummer een Halloween thema heeft.
Conclusie
Bruce Springsteen lijkt de afgelopen jaren productiever dan ooit. In 2005 kwam Devils & Dust uit, gevolgd door het verrassende We Shall Overcome (The Pete Seeger Sessions) uit 2006, met het bijpassende en misschien wel nog fraaiere Live In Dublin‘ uit 2007. In datzelfde jaar kwam ook zijn Magic album uit, en nu, 15 maanden later, trakteert hij ons op het Working On A Dream album. Hierbij heb ik het live album Hammersmith Odeon ’75 (2006) en de tamelijk rare en overbodige Greatest Hits uit 2009 nog niet meegerekend.
Enfin, deze productiviteit lijkt hem goed te doen, want zijn laatste (studio) albums blijven hem vrij constant edelmetaal en handen vol met Grammy Awards opleveren.
Working On A Dream past prima in dit rijtje, en klinkt wat mij betreft nog beter dan de voorganger Magic, o.a. door de rijke productie en de grote hoeveelheid opvallende (maar misschien toch net iets te veel optimistische) nummers. Ik denk dat dit album in de VS (graadmeter) hem weer een platina plaat zal opleveren en wellicht ook de nodige Grammy’s. The Wrestler heeft hem immers al een een Golden Globe opgeleverd.
Naast al deze album successen blijft het opmerkelijk dat Bruce Springsteen wereldwijd al iets van 15 jaar geen echt grote single hits meer scoort en doet me vermoeden dat hij door veel hitparade zenders als te oud wordt gezien. Dat vind ik erg jammer, omdat ik wel eens zat ben telkens weer Dancing In The Dark of Born In The USA van hem op de radio te horen, in plaats van een nieuwe single. Bruce heeft nog genoeg energie en talent (misschien wel meer dan ooit) in zich om nieuwe klassiekers te maken, maar dan moet hij wel meer airplay krijgen.
Ongeacht of dat lukt of niet, ik hoop wel dat hij deze productieve periode maximaal benut en ons over een jaar weer mag verrassen met een fraai nieuw album.